Η ταλαντούχα 29 χρονών Καλίνα Νταναήλоβα γεννήθηκε στην Σόφια. Ο δρόμος της πέρασε από το Λύκειο καλών τεχνών στην πρωτεύουσα, ενώ μετά τελείωσε "Visual Arts" στο Νέο Βουλγαρικό Πανεπιστήμιο. Ύστερα έκανε πρόγραμμα μάστερ ζωγραφικής στην Ακαδημία "Μπρέρα" του Μιλάνο. Εδώ και έξι χρόνια μένει και δημιουργεί στην Ιταλία. Η νεαρή ζωγράφος είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη στα προβλήματα, που συνδέονται με την αύξηση του πληθυσμού του πλανήτη και την εξάντληση των φυσικών πόρων. Οι προσπάθειές της για την προστασία της φύσης βρίσκουν έκφραση στην χρησιμοποίηση φυσικών υλικών.

"Πολλά στοιχεία στα έργα μου είναι από φυσικά υλικά – ξύλο, χώμα. Οι εγκαταστάσεις μου ουσιαστικά αποτελούν βαλίτσες από μέταλλο. Μέσω τους ερμηνεύω τον εσωτερικό μας κόσμο και το πώς προσπαθούμε να κλείσουμε την φύση στις βαλίτσες ή στο σπίτι μας. Με τον τρόπο αυτό η φύση πεθαίνει, ενώ όταν της δώσουμε δρόμο προς τα έξω – ζει. Το μήνυμά μου είναι να βγούμε στην φύση και όχι να προσπαθούμε να την κλείνουμε μέσα μας", αναφέρει η Καλίνα.

Η Καλίνα είναι επίσης πολύ ευαίσθητη προς την απώλεια των βασικών αξιών της κοινωνίας μας. Κατά την γνώμη της ο πολιτισμός, η ηθική, η οικογένεια και η φιλία είναι πολύ σημαντικές αξίες για την διατήρηση της μνήμης ενός λαού. Γι αυτό επιστρέφει προς τα σύμβολα. Το αντικείμενο μετατρέπεται σε κέντρο ορισμένης αντίληψης, σε μήνυμα. Το τραπέζι, η λάμπα, το κρεβάτι δεν είναι απλώς έπιπλα, αλλά παρουσιάζονται σαν σύμβολα των αξιών, που πρέπει να διατηρήσουμε.

"Θέλω να προκαλέσω τους θεατές να σκεφθούν τον πολιτισμό. Το ότι τον χρειαζόμαστε, για να ζήσουμε. Όλα τα στοιχεία στα έργα μου φέρουν κάποιο μήνυμα. Η σκάλα για μένα είναι σύμβολο εσωτερικής ανύψωσης, υψηλότερων επιπέδων ανάπτυξης. Νομίζω, ότι ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε από πού έχουμε αρχίσει τον δρόμο μας. Τα παιδικά μας χρόνια έχουν μεγάλη σημασία. Όταν πας στο εξωτερικό πρέπει να ξέρεις γιατί θέλεις να πας. Δεν νομίζω, ότι οι Βούλγαροι πρέπει να εγκαταλείπουν τη Βουλγαρία, για να πλένουν κάπου πιάτα. Όταν φεύγεις, πρέπει να γνωρίζεις τι ακριβώς ψάχνεις, αυτό είναι, που δικαιώνει όλες τις θυσίες. Όσον αφορά την νοσταλγία, αυτή παραμένει για πάντα, δεν μπορείς να την ξεπεράσεις".

Μετάφραση: Σβέτλα Τόντοροβα